Νομίζοντας πως φτάσαμε στην άκρη του ονείρου...

Διάβαζα σε κάποια blog τις εντυπώσεις would-be φοιτητριών για την πρώτη μέρα στις πανελλήνιες. "Έκθεση δεν διαβάζω ποτέ. Τις απόψεις μου τις ξέρω καλύτερα απ' τον Σαββάλα. Και δεν θέλω να μου κονσερβοποιήσουν ένα απ' τα λίγα πράγματα που γουστάρω τόσο πολύ...", γράφει μια μονάχη στην άκρη του ονείρου και συνεχίζει "Που και που σταματάω. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω αυτό που μόλις σκέφτηκα. Ίσως δεν φανεί καλά στον διορθωτή. Μετά λέω ένα δε γαμιέται, αφού το σκέφτηκα θα το γράψω. Πάντα έτσι. Και συνεχίζω..." . Σκέφτομαι και εγώ πέρυσι πόσο αγαπούσα την έκθεση, τόσο που φοβόμουνα να διαβάσω τις σημειώσεις που μας έδιναν στο φροντιστήριο για να μην γράψω στημένα λόγια στο μάθημα που αγαπούσα...! Μ' αρέσει να διαβάζω τέτοια posts, μ' αρέσει να ακούω τέτοια λόγια, επειδή βλέπεις τον απαίσιο μύθο των πανελληνίων να καταρρέει, αισθάνεσαι το τερατόμορφο σύστημα που μας βάλαν να ακολουθήσουμε να χαλάει και σου δίνει τη δύναμη να δώσεις μια μούτζα σε όσους υποστηρίζουν κάθε τέτοια μορφή παπαγαλίας και νοοτροπίας "να πιάσουμε το θέμα". Ο καθηγητής της έκθεσης πέρυσι με έκανε να αγαπήσω τέρμα καθετί που μας έλεγε. Ακριβώς επειδή δεν προσπαθούσε να πιάσει τα θέματα... Τελειώνω το post με το κορίτσι που τα θέλει όλα : "μέχρι τον απρίλη διάβαζα επειδή γούσταρα.μετά διάβαζα με το ζόρι.ε τώρα διαβάζω απ την καλή μου την καρδιά :ΡΡΡ"
Καλή συνέχεια...!

pn-x